دانشکده بهداشت

امام نهم که نامش «محمد» و کنیه اش «ابوجعفر» و لقب وی «تقی» و «جواد» است، در ماه رمضان سال 195 هـ.ق. در شهر مدینه دیده به جهان گشود. مادر او «سبیکه» نام دارد که از نظر فضایل اخلاقی در درجه ی والایی قرار داشت و برترین زنان زمان خود بود، به طوری که امام رضا (ع) از او به بانویی منزه و پاک دامن و بافضیلت یاد می کرد. روزی که پدر بزرگوارش در گذشت، او حدود هشت سال داشت و در سن 25 سالگی به شهادت رسیدو در قبرستان قریش در بغداد کنار قبر موسی بن جعفر(ع) به خاک سپرده شد.

در دهم رجب سال 195 هجرى جهان به نور قدوم امام جواد علیه السلام منور گشت. امام هشتم طبق سنت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و پدرانش در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت. 

آن حضرت آن شب را تا به صبح در کنار گهواره فرزندش بود و با او نجوا مى‏‌کرد و اسرار الهى و علوم غیبى را به او تعلیم مى‏‌داد.

امام هشتم شیعیان، نام مولودش را به نام جدش رسول الله «محمد» گذاشت. 

کنیه آن حضرت «ابوجعفر» است، و چون در نام و کنیه با پیشواى پنجم «امام محمد باقر علیه السلام» مشترک بود، نزد مورخان و محدّثان به «ابوجعفر ثانى» مشهور گشت. کنیه دیگر (و غیر مشهور) آن حضرت «ابو­على» است که به مناسبت فرزند گرانقدرش «على النقى» بر آن حضرت گذاشته بودند.

در کتاب‌هاى تاریخ و حدیث لقب‌هاى زیادى براى پیشواى نهم علیه السلام ذکر شده است، از جمله: «تقى»، «جواد»، «مرضى»، «متوکّل»، «متّقى»، «زکىّ»، «منتجب»، «مرتضى»، «قانع»، «عالم ربانى»، «رضى»، «مختار»، «صادق»، «صابر» و «فاضل» آن حضرت را «قرّة عیْن المومنین» و «غیْظ الملْحدین» و «النور الساطعْ» نیز مى‏‌گفتند.

ایشان در میان‏ شیعیان و اهل سنت به لقب «باب المراد» مشهور بود، زیرا حاجت‌هاى مردم را بسیار برآورده مى‏‌ساخت و کرامت‌هاى بى‏‌شمارى از آن حضرت دیده شده و کسى به او توسل نمى‏‌جست جز آن که او را کمک مى‌‏کرد.  ولى مشهورترین لقب‌هاى امام نهم علیه السلام «تقى» و «جواد» است.