دانشکده بهداشت

امروز صفا با دل و جان است**هنگام طلوع آفتاب و ماه است**هم جشن ولادت امام صادق(ع)**هم عید محمدبن عبدالله (ص) است

میلاد ختم رسالت، نورهدایت، صاحب تمام کمالات وزیبایی ها حضرت محمد مصطفی (ص) سالروز طلوع خورشید پرفروغ آسمان علم الهى و برگیـرنده نقـاب از چهره حقایق، امـام جعفـر صـادق علیه السلام موسس مکتب جعفری مبارک و خجسته باد

 «مصطفی صلی الله علیه و آله »، نور برگزیده ای است بر مأذنه ها که با آمدنش، بوی بهشت در زمان امتداد می یابد.

امروز هر انسانی یک مدیحه دلگشاست و غنچه های گل محمّدی باز شده اند برای شامّه نوازی این قصاید مفرّح.

مژده از قلم آغاز می شود. و چه رسالت سنگینی به دوش قلم است که امروز را بشارت دهد و در این پیام رسانی، موجودی را از قلم نیندازد.

باران جلوه های اشراقی است که از چشمان «ربیع» می بارد و اینک نام دیگر زمین، بهار است و انسان، بهاری ترین موسم حال.

«ساوه» و «فارس» و «مدائن»، می خشکند و می میرند و می لرزند؛ اما «ابوجهل»، بت بی اهمیت دیگر است که نه می تواند ببیند طلوع عید را و نه می تواند بشنود بانگ نجات را.

امروز، عطر حضور و مبارک بال های صلوات، به هم پیوند خورده است. این تصویر از زیبایی فرشته ها، پیش افتاده است.

به سپاس آمده اند دهان هایی شریف که بوی عید می دهند و دل هایی نجیب که رنگ صلوات را قاب گرفته اند: «صلّوا علیه و آله».

شب، چیره شده بود که ناگاه دستان «ربیع الاول»، قطعه حجیم امید را آورد و جهان از خنده های چشم روشنی پر شد.

تبسّم ها چشم دوخته اند به تلاقی رحمت و نور. یعنی: کائنات، روبه روی عطر پیامبر در دامان آمنه.

هیچ چیز ناممکن نیست. اینک فرصتی است تا احساس های تازیانه خورده از شرک و نفاق، سبزتر از جنگل برویند. حتی در صحرای سوزان حجاز.

از سمت قبله گاه دل، آفتاب رسالت برآمده است و بر لبان لحظه های روشن، بوی گل های تبریک نشسته است.

توجه سبز اندیشه ها به کتاب نورانی «مکّه» است که در متن آن، خواندنی ترین فصل، همراه با نام «محمد» شکفته است. روح نواز است، سطرهای سبز محمدی صلی الله علیه و آله .

این اتفاق، آن قدر روشن است که میمنت و فرخندگی اش، دل های محمدی را همه سال در شبستان تسکین، به پرواز درمی آورد.

لکّه های رذالت را از رخسار آینه های پاک بزدائید و به تذهیب تقوا بیاراییدشان که حسن ختام محفل شفافیت، ـ محمد صلی الله علیه و آله ـ طلوع کرده است.

قریه های ایمان را نویدی از این خوش تر نیامد که با حسّ فیروزه ای عید، پرچم «یا محمد صلی الله علیه و آله » را در کوچه ها علم کرده باشند.

دستان جاهلیت، زهر تیرگی را در جام تاریخ ریخته بود که آمدن پیامبری به شیوه مهربانی کافی بود تا شرایط کدر دنیا، رو به نجات پیش رود... و محمد صلی الله علیه و آله آمد.

ارزش ها، پس از سالیان خاک خوردگی رخ نموده است و زمزمه عطرآگین «لااله الااللّه» با مولود امروز رایج شده است. صبح رستگاری بخیر!

خجسته باد سبزترین حادثه باغ رسالت که همه گل ها با حضور آن زیباترین نام، به احترام برمی خیزند و صلوات می فرستند. تا انتشار عطر.

آغوش گرم آمنه، آسمانی ترین صلوات را به دنیا آورده است و گل خنده های چشمان محمد صلی الله علیه و آله ، رودی از شعف را در لحظه های بشر جاری کرده است.

***************

هفدهمین روز از بهارانه ربیع است!؛ بهاری در بهار مدینه شکوفا شد و آسمان، تمام توجهش به زمین است.

کوچه های محله «بنی هاشم»، عطر گل های «محمدی» می دهد و این مناسبت زیبا با نام و یاد پیامبر عشق و آیینه جمال دلارای الهی، محمد مصطفی صلی الله علیه و آله ، متبرک است.

گویی آسمان، در برابر زمین به تواضع ایستاده است و پرده از روی اسرار خود برداشته؛ ناشناخته هایش آشکار و انوارش فراگیر شده است.

چیست این شادمانه آسمان و زمین؟

چیست این شور پنهان در هیجان کاینات؟

کیست این که می آید از کانون مهر؟

کیست این که می ریزد به دامان بهاران، شور عشق؟

.... «آب زنید راه را»، می آید از کانون عشق، نوری که آفاق را به «تصدیق نامش» فرا خواهد خواند.

می آید از سمت آسمان، آیینه ای که پرتو انوار الهی را در سراسر زمین خواهد گسترد.

می آید «پیام آوری» که پیک علوم آسمان و زمین، به «صداقت» کلامش سوگند خواهند خورد و نامش در ذهن کاینات فراگیر خواهد شد.

شکوهمندی که گیرایی کلامش، نغمه های آسمانی را به سکوت وا خواهد داشت!

قرآن به تفسیر علوی اش خواهد بالید و تشنگان حقیقت، آستان نشین درگاه کبریایی اش خواهند شد.

«کیمیای» کلامش را «جابر بن حیان»؛ صداقت «فقه»اش را ابو بصیر و روایت حدیثش را «زرارة بن اعین» و ... تکثیر کرد.

می آید از سمت بهاری ترین فصل هستی، تا در دامان عصمت «خاتونی»، به بزرگی و عزّت برسد در علم و عصمت، در عفت و تقوا، در ایمان و شرافت، در ذات و نسب!

بانویی که «صادق»ترین «آیینه صداقت» را برابرنگاه آسمان خواهد گرفت تا افلاکیان پی به عظمت «آل اللّه» ببرند!

آیینه ای که بازتاب نور الهی در زمین است و از پرتو شعشعه ذاتش چراغ «ششمین شاخه طوبا» روشن شده است!

می آید، «امامی» که بر قلّه سترگ دانش خواهد ایستاد و جاهلان عصر را صلا خواهد داد.

می آید، «امامی» که در عصر استبداد و جهل، کشتیبان تنها سفینه حقیقت «تشیّع علوی علیه السلام » خواهد شد تا در گرداب «دین شویی» امویان و عبّاسیان، سرگردان نماند!

می آید «امامی» که عظمت «فقه جعفری»اش، راه گشای، تمام بن بست های فکری خواهد شد و به پرچم سبز تبارش، اعتباری پایان ناپذیر، خواهد بخشید.

می آید تا با «ید بیضای» دانش، پیروان نور را، به سرمنزل مقصود، راهنما باشد.

حضور حضرتش، فرصتی زیبا و قسمتی زیباتر از تقدیرات الهی در سرنوشت ماست؛ مقدمش گلباران و نام عزیزش، قرین صلواتمان باد؛

 اللهم صل علی جعفر بن محمدٍ الصادق علیه السلام